Een half uur later dan gepland taxieden we richting de Polderbaan. We boekten een rechtstreekse vlucht van Amsterdam naar Bangkok bij EVAair. Vóór 12 uur sliepen we en werden (Nederlandse tijd) rond 7 uur wakker. Bangkoktijd 12 uur in de middag, nog een paar uurtjes vliegen.

De op het vliegveld van Bangkok te regelen zaken liepen volgens het boekje van tipsthailand.nl . Na de douane waar we voor 30 dagen een visum kregen, wisselden we euro’s voor Baht’s en verwisselden we onze simkaarten voor Thaise prepaidkaartjes. Daarna sloten we aan in de rij wachtenden bij de public taxi.

Als zo dikwijls sprak en verstond onze chauffeur maar a little bit vakantie-Engels. Toen we tussen de gele koffer en het rechter portier bij hem op de achterbank ploften en vroegen de meter aan te zetten, hief de Boeddhist zijn handen ten hemel en riep vol wanhoop: "Oh, my God" en verschenen de eerste zweetdruppels in zijn nek. Hij kreeg ons niet uitgelegd dat de meter het tolgeld niet registreerde en bang was dat we ons aan het bedrag op de meter gingen houden. En wij hadden geen weet van tolwegen in Thailand, dus snapten we er niks van.

Nooit boos worden in Thailand, zei het boekje van tipsthailand.nl. Werden we ook niet, ondanks dat we dachten; man schaf een auto aan met kofferruimte en doe op z’ n minst iets aan je Engels. Een collega bracht uitkomst. We beloofden separaat aan de meterstand ook de 75 Bath tolgeld te betalen en binnen een uur stonden we voor het Royal Orchid Sheraton Hotel en Towers aan de Chao Phrayariver, in het centrum van Bangkok. Perfect hotel, supersnelle service (we snapten de thermostaat van de airco weer eens niet) en een ontbijt, dat als dinerbuffet niet zou misstaan. Alle kamers hebben vrij uitzicht over de Rivier der Koningen, vol met taxiboten en riviercruiseboten. De taxiboten hebben er aanlegsteigers waar ook de cruiseboten gebruik van maken om hun gasten te boarden voor een romantisch diner op het water.

We boekten 5 nachten op een kingsizebed bij Booking.com met de vermelding ‘zo hoog mogelijk’ in het vakje speciale wensen. We kregen de 24e van de 28 verdiepingen met een fantastisch uitzicht. Op de dag van aankomst (woensdag) struinden we de buurt van het hotel af en keken daarbij meewarig naar de eetstalletjes met vlees en vis. De beroemde eetkarretjes op straat, waar het volgens de reisgidsen en bloggers zo heerlijk en goedkoop eten is. De hele handel open en bloot in de zon en in ongefilterde dieseluitlaatgassen.

Bij de een duurt het een paar dagen, bij de ander iets langer beweren de ‘geleerden’, maar je komt aan de beurt. Je gaat onherroepelijk voor de bijl en dan merk je dat het eten bij die straatstalletjes perfect is. Wij wisten dat zo net nog niet. Sterker nog, wij zullen dat nooit weten, wij gaan daar niet eten. Wij gaanin restaurants eten en, oké, op terrasjes van eetcafeetjes. Heerlijk smullen van red curry, massaman curry, Thai springroll en stir fried pork. We zouden met het eenvoudige werk beginnen.

Donderdag werd tempeldag. Vanaf de aanlegsteiger bij het hotel voeren we met de watertaxi naar pier 8, vlakbij de tempel Arun. Arun, de God van de dageraad, met zijn Pagode van 79 meter hoog, versierd met stukjes ingelegd porselein. Daarna de Wat Pho aan de overkant van de rivier, met zijn tientallen meters lange liggende Boeddha. We bewonderden de hoge staande Boeddha van Wat Indharaviharn en de tempel van de Golden Mountain waar we Andy Sinal ontmoetten. Hij is onderwijzer, had een vrije dag en was als vrijwilliger op het tempelcomplex. Andy kende Nederland, was er geweest en wist veel over saffieren te vertellen die hij aan Siebel en Schaap en Citroen verkocht. Tenminste, dat beweerde hij en wij geloven hem. Toen we bij Wat Pho overstaken om naar Kings Palace te gaan, liepen we even op met een Thai die ons zei dat Grand (Kings) Palace pas om half 3 open ging. Dus 3 uur de tijd om andere bezienswaardigheden te bezoeken. Hij adviseerde met de tuktuk te gaan, dreef er een onze kant op en maakte afspraken met de chauffeur. Voor 100 Bth ons 3 uur rondcrossen. Topdeal. Er was die dag blijkbaar geen zak te doen voor tuktukkers, het merendeel hing lam achter in hun driewieler. Slimme gozer die Tukker, hij had snel door dat we 3 uur moesten overbruggen en besprak openlijk zijn businessmodel. Even 15 minuten bij een juwelier naar binnen en hij kon een stempeltje halen. Dat herhaalde die goochemerd nog 4 keer. Bij 2 kleermakers, een grote souvenirshop en zelfs een reisbureau was de klos. Bij een aantal stempels kreeg hij 5 liter benzine, zei hij. Bij het Paleis van de Koning zijn we die dag niet meer geweest. We lieten ons op de hoek bij Khao San Road afzetten, we hadden honger. Met 5 stempels en een riante tip kon bij onze tuktukker de dag om half 3 al niet meer stuk.

We waren met tienen toen we vrijdag’s om 1 uur met gids Eve op de yellow bikes van Co van Kessel stapten voor een fiets/bootexcursie door het oude Bangkok. Na een paar minuten fietsten we door smalle steegjes, met links en rechts uit krotten uitpuilende troep die stonk dat het je adem benam. Metershoge en tientallen meters lange wallen gedemonteerde motors, waartussen mensen wonen en werken. De ‘huiskamer’ van Bangkok, waar je af en toe zowat letterlijk doorheen fietst. In de catacomben van Chinatown zagen we kinderen gekookte kippenbouten afkluiven, het vlees in emmers spugen en de botten in bakken gooien. Het vlees bestemd voor chicken red curry en de botten voor lijm en gelatine. Ook dat is Bangkok, vreselijk om te zien en om over je nek te gaan bij de gedachte de dag ervoor pulled chicken te hebben gegeten. We passeerden met bladgoud ingelegde tempelcomplexen en villa’s van monniken, net zo luxe als vroeger de veel te grote pastorieën van de pastoors. Trouwen mogen de monniken niet. “ Nono, no girlfriend” zei Eve. Als ze een meisje willen kunnen ze opzeggen zei ze en mogen ze na 14 dagen weg. Dat begreep ik uit haar verhaal toen ik zei dat de paus problemen heeft met de libido’s van zijn personeel en vroeg of de monniken daar ook ‘last’ van hebben. We voeren met de fietsen achterin een supersnelle boot over de canals. Het Venetië van het oosten las ik ergens. Voor wat betreft het water klopt het, maar daar houdt de vergelijking dan ook op. Links en rechts golfplaten krotten met af en toe een ‘paleis’ van Boeddha ertussen. Onder elke brug ‘huizen’ van kartonnen dozen waar zwerfhonden in en uitliepen. Wat een contrast met het Sheraton. We vonden de stukjes oerwoud waar we doorheen fietsten schitterend, als ook de rijstvelden en de bananenplantages, maar werden van het andere ook af en toe verdrietig. We aten bij een ‘restaurantje’ aan een canal, dat door Co van Kessel al 30 jaar wordt aangedaan. Het was te merken aan de oude dame die een aardig woordje Nederlands sprak. En koken kon ze, potverdorie wat was dat lekker. Aan de spugende kinderen in Chinatown werd even niet gedacht toen het bord met stukjes kip (in ik weet niet wat voor saus) naar binnen werd gewerkt. Elk gerecht was niet zomaar lekker, het was fantastisch lekker. Voor het laatste stuk van deze 5 uur durende tour gingen we weer met de supersnelle boot voorzien van een motor uit een vrachtauto, waaraan een lange ijzeren stang zat, met op het uiteinde de schroef, die ook dienst doet als roer. Voordat we van de canals de rivier op konden werden we nog even geschut, waarna het los ging. Het leek wel een watervliegtuig dat niet omhoog wilde. Even na zessen waren we terug bij Co, het werd al donker en onweer dreigde. Gelukkig was het voor ons maar 100 meter naar het hotel. Een indrukwekkende middag met een dubbel gevoel. We kennen de verschillen in dergelijke steden, maar het blijft ongemakkelijk.

Zaterdag. Bij de tempels in Bangkok is de vergelijking met het oude Rome snel gemaakt. Bij het naar buiten gaan van een tempel of kerk zie je volgende weer liggen. Allemaal mooi en prachtig, maar ook allemaal over de ruggen van de bevolking gebouwd, die toen en ook nu nog, dikwijls niet weten of ze hun kinderen vandaag fatsoenlijk te eten kunnen geven. We hadden er genoeg gezien, maar het tempelcomplex van het Grand Palace wilden we niet missen. Vandaar weer achterom de boot in en racen naar pier 9. Het 160 cm hoge tandeloze dikke monster op de achtersteven was overduidelijk ingehuurd om bij grote drukte de passagiers te laten aansluiten. Ze nam haar taak serieus en ramde met haar buikspieren op spanning, als een molenpaard dwars door een rij passagiers. Iedereen schrok zich de pleuris, waaronder wij. Wij stonden ook in die rij en hadden haar geschreeuw verbaasd aangehoord in plaats van dat we inschoven. We waren nog in discussie of het een man of vrouw was. Tieten had het namelijk niet, of ze lagen op haar buik en vormde één geheel met haar vette pens die dieper dan breed was. Vriendelijke lui die Thai, lazen we in zowat elk stukje op internet. Nou, niet (meer) in Bangkok dan. Ook bij de ingang van het paleiscomplex stond een vent in uniform tegen toeristen te schreeuwen en te gebaren, dat je er bang werd. Het bleek om te blote benen en schouders te gaan en dat je daar dan een broek en sjaal voor moest kopen. Een overspannen ambtenaar met symptomen van het syndroom Gilles de la Tourette of een gewiekste zakenman. Het complex is indrukwekkend, als ook het aantal Chinezen. We herkenden ze niet aan hun uiterlijk, dat verschil zien we nog steeds niet, maar aan hoe ze zich gedragen. Wat een onbehouwen lawaaierig volk en er zijn er ook nog zoveel van. Maar het Tempelcomplex en Kings Palace is een "must see" als je in Bangkok bent. In de tempel wel je ogen op scherp zetten of een verrekijker meenemen. De Boeddha van smaragd is verdomde klein en huist in de nok van het dak. Weer buiten de muren werd snel de verplicht voor 200 Bath aangeschafte pofbroek uitgetrokken, om het boeltje wat te luchten, en gingen we op zoek naar een busstation. Het zoeken duurde maar een paar minuten. Hoe graag we de bus in Bangkok ook wilden ervaren, we waren er snel achter dat dit onbegonnen werk was en kozen weer voor de tuktuk. Met de tuktuk is een kwestie van hand omhoog, zeggen dat je 200 Bath wil betalen, instappen en wegwezen. Dat je door tuktukkers belazerd wordt is achterafgejammer van naïevelingen. Maak de prijs af voor je instapt en het vermeende probleem is opgelost. Sneller vervoer bestaat niet in Bangkok. En van een half uurtje uitlaatgassen happen ga je echt niet dood, anders had Bangkok geen 8 miljoen inwoners. Dus op naar de grootste en meest luxe shoppingmall van Bangkok, CentralWorld. Inderdaad gigantisch groot, luxe en koud. De airco draaide overuren. Wel lekker. En wat een verschil met het authentieke Bangkok, waar prullaria op straat ligt in plaats van alle luxe merken op 6 verdiepingen. Naarmate je omhoog gaat wordt het aanbod meer voor ‘de gewone man/vrouw’. Ecco Thailand op de 2e kent zijn prijs en de herenonderbroeken van Under Armour - tegenover Ecco - waren duurder dan bij het Outletcentrum in Roermond. Al met al waan je je niet in Bangkok. Zeker niet bij Starbucks, de op één na grootste van de wereld, waar we Tanzaniaanse koffie dronken uit de cona en we een voor ons wel heel speciaal taartje aten. Whitechoclate cheesecake met rolletjes witte chocolade er op, naast ander lekkers dat we niet kenden. Het ons toelachende worteltaartje in de vitrine naast ons, konden we niet weerstaan en hapten we met de ogen dicht en met onze tong tegen ons gehemelte extra smaakpapillen makend, ook nog even naar binnen. Tegen vijven zochten we de straat weer op, riepen op afstand twohundredBathtoSheraton, stapten achterin en scheurden naar Khao San Road. De tuktukker trok zijn mondhoeken naar beneden waarbij hij zijn wenkbrauwen fronsten toen hij Sheraton hoorde. Kende hij niet, daar kwam hij natuurlijk nooit. We besloten toen snel dat we toch bij de beroemde straatstalletjes op Khao San Road wilden eten. Daar aten we vegetarische springrolls en een bordje mie, rijst en nog iets sliertigs met allerlei groenten en sausjes. Superlekker en very spicy. Vlees? Toch maar even niet. Later liepen we door Soi Ram Buttri, dé straat van de eetterrassen, waar het erg stil was. Behalve op de massageterrassen, waar liggend op heerlijke relaxstoelen aan je voeten wordt ‘gekieteld’ en Thaise schonen je kuiten en schouders een beurt geven.

Zondag. De meeste organisaties adviseren 2 of 3 dagen Bangkok. Wij boekten 5 nachten omdat we ons in niets wilden haasten. Vandaar dat we rond 12 uur het steegje naast Co van Kessel inliepen op zoek naar een tuktuk. Voor het hotel staan ze niet, gasten van Royal Orchid Sheraton Hotel en Towers stappen in een taxi, niet in de aanhanger van een bromfiets. We lieten ons bij een trap naar de Skywalk afzetten en liepen richting Benetton, de favoriete winkel van Dees, die volgens Google Maps net na het station van de skyline zou moeten zitten. Niet dus, ook in Bangkok geen Benetton meer. Geen probleem, het is geen straf over de skywalk andere malls te bezoeken. Je loopt op hoogte, overdekt en gekoeld, boven het verkeer en de slechte trottoirs naar de ingang van een andere mall. En die zijn er genoeg, ‘n dag maak je er gemakkelijk mee vol. Rond 5 uur waren we bij CentralWorld, vonden het welletjes en stapten in een tuktuk voor een snelle race naar het hotel. We wilden nog even zwemmen. Het Sheraton heeft 2 zwembaden en onze zwemkleding zat na 4 dagen nog in de koffer. Toen het helemaal donker was en terugliepen naar onze kamer hadden we spijt dat we niet elke dag een duik hadden genomen. We aten die avond een paar kleine gerechtjes in een klein restaurantje naast het hotel. Gulpener herfstbock hadden ze niet, Heineken wel. Bij gebrek aan beter..........

Maandag. We besloten niet met de trein naar Chiang Mai te reizen en verder met de bus naar Chiang Rai te gaan, maar rechtstreeks naar Chiang Rai te vliegen. Father Pensa was ingelicht, we zouden elkaar op het vliegveld van Chiang Rai treffen. Father Pensa is een 78 jarige Italiaanse priester die 46 jaar geleden naar Thailand kwam om de missie van een collega-priester voort te zetten en uit te breiden. Ónze missie is een paar pompen vervangen ,die Fred als gift aan de stichting Future for kids, in een door zijn bedrijf Solis geïnstalleerde drukverhogingsinstallatie, heeft ingebouwd. En om te kijken wat er mogelijk mis is aan andere installaties die ook door Solis ter beschikking zijn gesteld. Op een maandagochtend vanuit het centrum van Bangkok met een taxi naar het vliegveld is geen straf. Omgekeerd wel. Nog geen drie kwartier duurde de rit, waarbij we ruim een half uur naar een kilometerslange file aan de overkant keken. Inchecken ging vlotjes, de douane passeerden we niet en binnen no time zaten we bij ‘The Coffeeclub’ aan een heerlijke kop cappuccino met weer een cheesecakegebakje. Na ruim ‘n uur waren we op de plaats van bestemming, waar Fr, Pensa ons in de aankomsthal stond op te wachten. Onderweg aten we spaghetti carbonara, dronken Heinekenbier en vertelde Fr. Pensa over het centrum en hoe het voor hem allemaal begon.