Naar de kust (woensdag 21 november).

“Ik hoop niet dat hij de chauffeur is”, zei Dees, de hyperactieve man observerend die de koffers, rugzakken en weekendtassen in de minibus sjouwde en er ook weer uittrok om opnieuw te beginnen. Hij bleek het wel te zijn.

Het was druk in de smalle straatjes van Pai, toen het aftandse vehikel, met naar achteraf bleek, 4 hartstikke gladde banden, zich klokslag 8 uur in beweging zette voor weer een rit met 726 bochten naar Chiang Mai. We reserveerden de tocht van 4 uur naar Chiang Mai AirPort bij een bureautje in Walkingstreet, omdat de bus ook van dit adres zou vertrekken. We waren dat gezeik over de koffers met een chauffeur zat. Vandaar dat het nu zonder problemen verliep. Tot we nog net niet buiten de bebouwde kom van Pai kwamen. In het centrum van Pai reed de man heel voorzichtig met de stroom mee, wat plotsklaps veranderde toen hij in de verte het bord einde bebouwde kom zag. Meneer ging los. En hoe. Er zijn meer landen waar je links en rechts mag passeren, niks mis mee, maar niet op een tweebaansweg. Daar had onze ADHDer geen boodschap aan, hij zigzagde als de eerste Singer trapnaaimachine met dit kunstje, alle auto’s links en rechts voorbij. Al snel bleek dat dit zijn ‘voorspel’ was op de haarspeldbochten die hij vol gas inging. Óók naar beneden. “Hier zijn geen ziekenhuizen Balt”, bibberde Dees toen er een vrachtauto voor ons opdook. Bumperkleven? Hij kroop er zowat achterop. En dat altijd in een bocht, hij remde immers niet. Hooguit in de bocht, nooit ervoor. Onze medepassagiers waren jongelui, hooguit 25, die God mag weten hoe, op hun mobieltje zaten te tingelen. “Niemand maakt zich druk”, zei ik, “dan ik maar”. Mijn probleem in dergelijke situaties is, dat ik me een tijd zit op te naaien en laat opnaaien en plotseling uitbarst. De chauffeur weet wat ik bedoel. Zijn schrikreactie was het laatste gevaarlijke moment tijdens de rit naar het vliegveld.

Daar overbrugden we een paar uur in comfortabele stoelen van een koffiebar en zochten ruim op tijd gate 7 op voor vertrek. Kort na de take-off trok de piloot van Air Asia de slats* en de flats* weer in, klom naar flightlevel en zette koers richting de kust (* vleugelneus -en welvingskleppen). De laatste zijn die wapperende kleppen aan de vleugels, waarvoor we altijd bang zijn dat ze er afflikkeren. We boekten bij Booking.com voor 3 nachten Chezzotel, niet ver van Walkingstreet. Met zwem -en bubbelbad naast de cocktailbar op het dak. Kort voor de geplande landing was er een 2e ‘this is your captain speaking’ en kregen we er gratis en voor niks 20 minuten sightseeing bij.

Gestart als vissersdorpje, ‘ontdekt’ door het Amerikaanse leger tijdens de Vietnamoorlog, populair geworden door een groot aantal Duitsers die zich in de buurt vestigden en bekend door, laat ik het beschaafd zeggen, het bloeiende uitgaansleven. Pattaya.

We waren er enkele dagen en vingen ‘wat glimpen’ van dit uitgaansleven op. Niet veel, want Dees ging direct over haar nek toen we bij het strand, Central Pattaya Road uitliepen en Beach Road insloegen, richting Walkingstreet. In mijn beleving viel het daar nog wel mee, maar vrouwen hebben blijkbaar een andere kijk op andere vrouwen dan mannen. Toegegeven, veel ervaring kan ik me op dit punt niet toerekenen. Door mijn leergierigheid gedreven kreeg ik Dees nog een aantal zijstraten verder, maar toen hield het echt op. “Laat ik het beschaafd zeggen”, schreef ik enkele regels hierboven. Een beetje teveel gevraagd na het zien van zoveel goorheid.

Veel dikbuikige, shabby uitziende, middelbare en oude mannen, in gezelschap van slanke, schaarsgeklede, goed uitziende jonge meisjes/vrouwen en krijsende ladyboys. Ook daar is blijkbaar een (neuk)doelgroep voor. Je schaamt je er te lopen en met die mannen vergeleken te worden. Door uitpuilende buiken en gerimpelde lijven en koppen is dikwijls niet meer te ontcijferen wat er ooit is op getatoeëerd. Ook steunkousen ontnemen het zicht waarop ze ooit zo trots waren. Een enkeling loopt in een polo of overhemd, omdat een singlet in hun (buik)maat niet te koop is. We zagen een meisje zo’n 4x oudere viezerik in een rolstoel naar haar afwerkplek duwen. Denken we, maar wie weet wonen ze samen, dat kan hier zomaar gebeuren. We hebben het over westerse mannen en Thaise dames, sommige half om half. De dikwijls uit golfplaten opgetrokken gogo- clubs zijn niet te tellen. Je ziet harde gore business over de ruggen van arme meiden, waarvan je niet weet hoe ze daar terechtgekomen zijn.

Er zitten ook best leuke coverbands in barretjes, met muziek van Dire Strairs, Queen, Rolling Stones, e.a. Maar ook daar moet de kassa rinkelen. Zo’n tent staat vol met opdringerige dames, die naar wellust ‘tanken’ op rekening van hun hunkerende klanten. Vreselijke tenten waar ik heel, heel, lang geleden zakelijk wel eens moest zijn. Waar de glazen met zogenaamde cocktails (gevuld met water) voor de hoofdprijs achterover worden geslagen. Je hoort veel Russisch op straat, je kunt er dus donder op zeggen dat Russische ‘ondernemers’ zich in Pattaya hebben gevestigd. Die brengen hun ‘eigen’ hoeren mee, het begin van meer criminaliteit en het einde van plezier. Ik zag het in Turkije. Het wordt geen bende, dat is het al.

Waar in Walkingstreet van Chiang Mai en Pai, hardwerkende ondernemers met kramen vol koopwaar hun inkomsten vergaren, zagen we in Pattaya eenpitters hun ‘koopwaar’ aanbieden, waarvan het merendeel van de opbrengst in de zakken van hetzelfde tuig verdwijnt. Hebben we ook in Nederland, zal je mogelijk zeggen. Klopt, maar niet zó groot, niet zó op straat en reisbureau’s romantiseren en liegen niet zó, om deze ellende aan buitenlanders te vermarkten. Verder veroordelen wij (Dees en ik) óók het uitbuitende schorem in Nederland.

Pattaya, het Sodom en Gomorra van Thailand lazen we ergens. Dat zie ik ondanks mijn beperkte bijbelkennis toch anders. Mij is bijgebleven - en dan heb ik het over de godsdienstles bij de fraters op de lagere school in Loon op Zand - dat Sodom en Gomorra berucht waren vanwege de ‘verdorvenheid’ van hun inwoners, niet door sekstoerisme. Ook kan ik me herinneren dat de vrouw van Lot het advies van de Engel negeerde en toch stiekem omkeek toen de hens erin ging. Hoe lang geleden zich dit in Palestina heeft afgespeeld weet ik niet meer, spannend vond ik het toen wel. Het was in ieder geval nadat Eva ( van Adam) de fout in ging, toen ze ondanks het advies niet van de appel te snoepen, toch uit nieuwsgierigheid een hapje nam. Eva zadelde ons door die smulpartij met de erfzonde op, maar kon het nog navertellen. De vrouw van Lot, die omkeek naar het brandende Sodom en Gomorra, niet. Zij veranderde in een zoutpilaar. Door archeologen nooit gevonden. Zal door de eeuwen heen door koeien zijn opgelikt.

Verdorvenheid van de bevolking van Pattaya zagen wij niet. Wel sekstoerisme waarbij jonge meisjes en vrouwen op straat en in in clubs worden uitgebuit en/of proberen een westerse man aan de haak te slaan, hopend op een beter leven. De volgende dag rond 11 uur ‘s ochtends was het er een trieste dooie boel. Met hier en daar een straathoertje in overuren en wat fossiele mannen met een bierfles in hun afgetrokken gezicht.

Wat we schrijven doen we niet met een zwaarmoedig gevoel, dikwijls zelfs met een glimlach (niet altijd), zonder daarbij de realiteit uit het oog te verliezen. Lees het ook zo. We zien wat we zien en voelen zoals we het ervaren. Van het rozenhoedje bij het vrome Akha bergvolk tot het opgeilende hoertje met haar tepelpiercing en lipleesbroekje.

Na een stukje bijbelles over Sodom en Gomorra weer terug naar Pattaya. We lazen dat de overheid van Pattaya een familiestad wil maken. Daar zijn ze dan (nog) niet in geslaagd en of ze dat ooit lukt, hebben wij onze twijfels. Er gaat voor bepaalde lui teveel geld om in de seksbusiness om dat toe te laten, denken we. Handhavers verdienen geen ene moer en in een corrupt land is het rekensommetje dan snel gemaakt. Dat zogenaamde handhaven zet geen zoden aan de dijk vernamen we van diverse kanten. Als dat zo is en het beleid bij een papieren uitvoering blijft, kunnen ze zich beter drukmaken om die stinkende smerige troep in de stad. Tegenstand tegen het oplossen van het stankprobleem zal er niet zijn. Ook niet, om die vanger uit Harmelen in te huren om van de ratten af te komen. Liggen de mensen ook iets rustiger op het strand. Ook Pattaya is op plaatsen dus een smerige stad. Pattaya zou hetzelfde kunnen doen als Bangkok, elke maandag de straten, stegen en stoepen schoonvegen en ontsmetten. Op maandag geen markten, geen streetfoodkarretjes en andere goedbedoelde rotzooi op straat, maar reinigingswagens en ontsmetting -en bestrijdingsmiddelen.

Ook in Pattaya heeft bij velen vriendelijkheid plaats gemaakt voor geld. Over geen land wordt zo lyrisch geschreven als over Thailand en zijn bevolking. Maar een Thai is geen haar beter dan wie dan ook in de wereld, als het om geld gaat. Als geld komt, of men ‘ruikt’ het, verandert de mentaliteit, ook bij een Thai. De beweerde vriendelijkheid en glimlach van een Thai is inmiddels net zo’n gelul als de American Dream.

Niet voor niets vertrekken veel Europeanen die zich in Thailand vestigden naar Cambodja, Vietnam en de Filipijnen. We spraken een Duitser, een Amerikaan en diverse Thai. Thailand is het Thailand van 10, 20 jaar geleden niet meer, dat werd ons duidelijk. Niet (alleen) door de komst van veel Russen, Arabieren en Chinezen, maar vooral door de veranderende mentaliteit van de Thai zelf. En die van de overheid.

Naast het bezoeken van kerkhoven (vinden we allebei interessant) is bekend dat ik graag supermarkten met een bezoek vereer. Dus ook in Thailand, waarbij ik me heb beperkt tot de grotere ketens die ook westerse producten verkopen. Niet alle, maar redelijk wat prijzen van Albert Heijn, Plus en Nettorama heb ik in mijn kop zitten. Alle westerse producten zijn in Thailand fors duurder, ook als ze onder licentie in Thailand of elders in zuid-oost Azië worden geproduceerd. Het eerste is logisch, het tweede kan, maar logisch is het niet. Het is helemaal te zot voor woorden dat bij Lidl in Bielefeld (Duitsland) de Thaise rijst goedkoper verkocht wordt dan in een Thaise supermarkt. En dan heb ik het over dezelfde rijst. Een Duitser maakte me hier op attent en ik controleerde op Google. Reden? Van horen zeggen: de voedingsmarkt wordt door té weinig families beheert en hebben té goede connecties met ................vul maar in. Ik maakte foto’s van vakken bier, wijn en gedistilleerd. Het betere broertje van de Saint Estèph Calon-Segur, die bij Foodland in Pattaya voor € 225,- in het vak ligt, hebben wij in de opslag liggen. Nog geen 10% van die prijs voor betaald. Er ligt ook Rothschild van € 1.100,- in Foodland en druiven van € 10,- per pond. De Thaise Arabic koffie is er duurder dan bij ons. We zagen dezelfde koffie liggen die wij bij de Akha kregen, omdat we die zo lekker vonden.

De suite van het in augustus geopende Chezzotel voldeed ruimschoots aan onze verwachtingen, als ook het zwembad met jacuzzi 1 etage hoger. We hadden een schitterend uitzicht op Pattaya, (gelukkig) ver onder ons, zwommen en bubbelden naar hartelust en lieten de geserveerde drankjes koeltjes naar binnen glijden. Een eenvoudig doch goed ontbijt stond ‘s ochtends klaar op de 2e en we aten aan bar Took Lae Dee van Foodland ons middag -en avondeten. De PIZZA- company aan de overkant serveerde voor een bijna Nederlandse prijs een prima vegatables pizza.

Toen we de bus naar Koh Chang wilden reserveren miste ik mijn creditcard. Kon niet bij de balie van Chezzotel achtergebleven zijn, de receptioniste vroeg er niet naar. Moest dus in Pai liggen of ergens onderweg. Alles werd ‘uitgemest’, maar de kaart werd niet gevonden. Kim bood uitkomst, de bus naar Koh Chang en Centara Koh Chang Tropical Resort op dit paradijselijke eiland, werden vastgelegd. De kaart vond ik op de bodem van mijn koffer nadat MasterCard een berichtje stuurde dat de nieuwe kaart onderweg was. Ik twijfelde nog tussen tijdelijk of definitief blokkeren en koos voor de verkeerde zekerheid. Een leer voor de volgende keer.

Zaterdagochtend 06.30. Weer gezeik met de chauffeur. Een diepe zucht en handen in de lucht toen hij onze koffers zag. Dees ‘rammelde’ de bevestigingsmail op haar schermpje en ik zei, voor mijn doen heel zachtjes, dat ie het maar lekker moest uitzoeken, met z’n 1000 Bath. Al tijdens het zuchten roepen ze namelijk een bedrag wat bijbetaald moet worden voor die onmogelijk in te passen koffers. De bestelling en bevestiging was duidelijk, 2 koffers en 2 handbagagekoffertjes. Om een langer verhaal wat korter te maken: de handel ging mee naar Koh Chang en we gaven de chauffeur halverwege de rit een dikke tip, omdat hij ons bij een ander resort wilde afzetten dan op de bevestiging stond. Met een vette glimlach, thank you en de bekende buiging, vouwde hij bij het afscheid zijn handen als Maria in de St. Jan. Hun begroeting bij het komen en gaan en om te bedanken.

N.B. Dees ging niet over haar nek van de vrouwen, maar van de mannen in Pattaya, zei ze me.

Inmiddels is het al weer onze 6e dag op Koh Chang. Een prachtig eiland met schitterende resorts. We waren 4 dagen bij Centara Koh Chang Tropical Resort en sinds gisteren liggen we bij Emerald Cove Resort aan het zwembad, of op het aangrenzende strand. Tot maandag, dan vertrekken we naar Bangkok voor onze vlucht van dinsdag naar huis. Zaterdag nog even op de fiets zonder spatbord naar diverse uitkijkpunten, watervallen en andere bezienswaardigheden. Het is bloedheet hier, dat wordt dus een partij zweten.

Mooi verhaaltje voor in het vliegtuig volgende week dinsdag.