Koh Chang.

De vierbaansweg van Pattaya naar Trat loopt dwars door langgerekte dorpjes, met winkeltjes, werkplaatsen en terrassen die tot aan het asfalt zijn ‘uitgebouwd’. Wij noemen dit lintbebouwing. Nog uit de tijd dat het gewone volk te voet ging, de boeren met paard en wagen en de beter gesitueerden met de koets. Bloedlink, bij inhaalmanoeuvres razen de auto’s over de smalle vluchtstrook de vouwen uit je broek.

De veerboot bij Trat lag klaar voor de overtocht naar Koh Chang, niet ver uit de kust. Het aftandse veerbootje wilde wel, hij pruttelde genoeg, maar snelheid kwam er niet in, de vaart was er uit bij het oudje. Geen probleem, het weer was perfect, genoeg te zien, koffie, versnaperingen en ijs waren aan boord, we vermaakten ons best. Naarmate de paradijselijke kust dichterbij kwam werden we steeds enthousiaster. Ter afsluiting 9 nachten in een huisje/kamer onder de palmbomen op het strand, met minibar en roomservice. Ruim voldoende ligstoelen bij het zwembad zodat onze Oosterburen kunnen uitslapen. Hoeven ze niet elke dag voor dag en dauw hun handdoekjes op de ligstoelen te leggen.

Iets te vroeg werden we bij Centara Koh Chang Tropical Resort afgezet. De kamer was nog niet gereed. Geen nood, genoeg te zien in het resort en de cappuccino bij de bar op het strand lonkte.

Dit verblijf werd wat exclusiever merkten we toen de rekening werd gebracht. Service charge 10% en VAT 7%, kwamen er op de toch al niet misselijke prijs voor een bak leut, op het eind nog bij. Mar hij smokte verekkes, dè wel. Er zat nóg een voordeel aan. Van Bath naar Euro rekenden we om door te delen door 40 en dan 10% erbij. Met de menukaart van Centara Tropical Resort was het gemakkelijker: delen door 30 en verder niks. De toeslagen zaten dan (doorgerekend) in de euro. De servicelat lag hoog hier, dat was direct duidelijk. Ook de vriendelijkheid, er werd wat gebogen, geglimlacht en gevouwen.

Na de cappuccino, pizza en springrolls, we lunchten ook maar even, stonden de koffers op kamer 2101, begane grond, hemelsbreed 25 meter van het minst drukke zwembad. Met 4 bubbelbaden, watervallen en een toffe poolbar voor happy hour. Het andere zwembad, half op het strand, zagen we alleen bij een bezoek aan het restaurant. De eerste avond maakten we gebruik van diner roomservice en bier en wijn uit de minibar.

Het resort heeft een uitgebreide kaart, een goede kok en bijzonder vriendelijke en attente medewerkers. En door het hoge belastingtarief (op buitenlandse alcohol?), hele dure wijn. Één keer aten we ‘buiten de deur’, bij een pas geopend Italiaans restaurant, met een spiksplinternieuwe pizzaoven op het terras, die het (nog) niet deed. De salade caprese en spaghetti Carbonara bleken goede vervangers. De andere avonden dineerden we Thais op het resort, aan het strand. Met wijn en topbediening. Achterom was het maar een paar honderd meter naar de hoofdweg, met ook hier links en rechts de bekende lintbebouwing met winkeltjes, werkplaatsen en terrassen, waartussen een olifantenstalling met 10 (gestresste) olifanten. Kettingen aan hun poten, een stapje naar voren en weer een stapje terug.

Koh Chang betekent olifanteneiland. Niet dat er ooit wilde olifanten leefden zei Chet onze fietsgids van zaterdag. De eerste olifanten kwamen naar Koh Chang toen ze in Bangkok verboden werden. Het werd daar te gevaarlijk. Ze werkten eerst mee in de bos -en landbouw. Tegenwoordig worden ze met manden op hun rug door 4 elephantcamps ingezet om toeristen te ‘vermaken’ en kunstjes te doen. Zoals wij heel, heel lang geleden wilde paarden vingen, africhtten, voor de ploeg en kar lieten sjouwen of oorlog mee voerden en er nu kunstjes mee opvoeren op de Olympische Spelen. Die staan ook wat trilleriger op hun dunner gefokte benen dan in de tijd dat ze zich alleen door een wilde hengst lieten ‘dresseren’. In Chiang Mai hoeven de olifanten niet meer onder de mand, daar worden ze alleen nog verzorgd. Komt op Koh Chang ook wel een keer, we zagen weinig interesse om een olifant te bestijgen. Eerlijkheid gebied wel te vermelden dat de gemiddelde door ons gespotte toerist, de dubbele leeftijd had van de gemiddelde olifant met een mandje.

We bleven veel op het resort, mede omdat de directe omgeving niet uitnodigde de weg op te gaan. Dat doet het trouwens nergens. Het eiland heeft 1 weg en stoepen kennen ze (bijna) niet. Ze ‘bouwen’ alles vol tot aan het asfalt, dus loop je op de vluchtstrook. Als die er is, want dat is ook niet altijd het geval. Zoals ik al eerder schreef gebruikt men de vluchtstrook om bochten af te snijden en 3 dik te passeren. Daarbij rijden ze als gekken en krijg je net als het vlees, de vis en de groente op de streetfoodkarretjes, regelmatig een zwarte wolk roet toegeblazen.

Over het strand liepen we richting EmeraldCove en boekten dit hotel/resort voor de laatste 5 dagen op Koh Chang. We liepen ook op White Sand Beach, met veel kleine hotelletjes en mini-resorts aan het strand. Voor onze doen waren we best veel op het strand, in of naast het zwembad en in de zee vinden. Het was warm en de voorzieningen nodigden uit. Het maakte niet uit waarheen je keek, de views waren schitterend. Zowel bij Centara Tropical als bij EmeraldCove was het ontbijt zeer uitgebreid en voortreffelijk. Bij EmeraldCove dineerde we niet één keer. Bijna niemand trouwens, in het schitterend ingericht en ingedekte restaurant zagen we elke avond 1 tafel bezet. Alle avonden dezelfde 3 mensen. We probeerden diverse restaurants in het doodlopende straatje naar het hotel en schoten niet één keer mis. Overal waar we aten was het hartstikke lekker. Vonden de anderen blijkbaar ook, het was er altijd druk.

In Bangkok fietsten we met gids Eve, in Chiang Mai met Kai en op Koh Chang met Chat. Een leuke goser die zijn Engels beheerste en veel over het eiland en zijn historie vertelde. Naast Chat fietsten 2 Hongkongchinezen mee, Vincent en Julia. Nou ja fietsen? Vincent ging nog wel, maar bij Julia hebben we nog steeds onze twijfels of ze het verschil weet tussen een fiets en een hometrainer. De fietstocht zou 4 uur duren, het werden er bijna 8. We werden om 08.30 bij het hotel opgehaald, om 16.00 uur waren we terug. Julia liep veel, bij 1% stijging werd ze door Vincent opgevangen en werd er gelopen, het liep dus wat uit. Ze kon niet fietsen maar was verder een aardige meid, die in tegenstelling tot Chet geen mouwtjes aan deed. De lunch was voortreffelijke en heet. Spicy zeggen ze hier. Ze kunnen er inflikkeren wat ze willen, je proeft het toch niet, de binnenkant van je mond verdoofd. We bezochten een Chinese tempel, een luxe resort met privéwoningen, een rubberplantage en een olifantenkamp. Leuke trip, vooral door de gids.

We vroegen Chat of hij de mening van zijn collega Kai deelde, die zijn groep vertelde dat Thai tegenwoordig het Boeddhisme meer met hun mond belijden dan er naar leven. Dat deed hij en voegde daar nog een en ander aan toe. Vriendelijkheid is er nog wel, zei Chat, maar kalft af, net als de keuze eens in je leven monnik te zijn. Internet en de mobieltjes zijn ondingen. En met de vrouwenrechten, het dierenwelzijn en het milieu is het nog steeds minder tot slecht gesteld, aldus Chat.

Er ontstaat een tweedeling tussen wel en niet gestudeerde jongeren. Zeker voor wat betreft het milieu. Het milieu is inderdaad een probleem. Kai, de guide in Chiang Mai vertelde het ook al. Na China en India is Thailand de grootste plastic zeevervuiler. Naast andere troep die overal wordt neergekieperd. Ook direct naast hun huis. Ouderen, Chat bedoelde boven de 30, krijg je op Koh Chang niet aan hun verstand gebracht dat ze geen afval in de natuur moeten storten en hun directe omgeving een beetje netjes moeten houden. Blijkt geen eer aan te behalen volgens Chat. Vandaar dat er nu bijeenkomsten voor de jeugd worden georganiseerd. Tot nu toe ook een heilloze missie zei hij. Dat hadden we al gezien en ervaren, niet alleen op Koh Chang. Op de resorts is het prachtig, de tuinen zijn als parken, het strand en de zwembaden zijn top. Aan de gebouwen is niets kapot en zitten doorgaans goed in de verf. Buiten de resorts is het waar mensen wonen of verblijven, waar je ook kijkt, een niet te beschrijven troep. En dikwijls nog smerig ook. Als het zo doorgaat ‘heffen’ ze hun eigen natuur op. Na 6 weken kijk je blijkbaar niet meer alleen door toeristenogen. Eve in Bangkok vertelde iets over de monniken. Haar verhaal ‘rammelde’ in onze ogen een beetje, of was onvolledig. Vandaar dat we Chat vroegen hoe het nu precies zat. “Er zijn monniken voor het leven, doch de meesten maar voor even”, begon Chat. Hij was ook een tijdje monnik omdat zijn moeder dat graag wilde. Liet zijn kop scheren en poetsen, en draaide een tijdje mee in een tempelcomplex en leefde daar onder de monniken . Ze houden zich onder andere bezig met bidden, ceremonies en huwelijken en het verbranden van dooie mensen. Ze werken niet en hebben geen sex. Monniken mogen namelijk geen verlangens hebben volgens Chat. Ze hebben geen geld, eten wordt door gelovigen aan hen geofferd. Elke ochtend gaan ze op eten uit. Iedereen kan een Boeddhistische monnik worden, getrouwd en ongetrouwd, Boeddhist en Katholiek of welke godsdienst je ook aanhangt. Je bepaalt zelf wanneer en hoe lang. “Dakloos en bedelaar hoef je in Thailand dus niet te zijn”, zei ik, “je wordt gewoon monnik”. “Als je er achter staat en doet wat een monnik behoort te doen, klopt dat”, zei Chat. Deze uitleg hebben we niet gecontroleerd, dat doen we nog een keer.

Net als in Centara hoorden we in EmeraldCove geen Nederlands. Ook hier veel Duitsers en Russen. Een perfect resort met een schitterende infrastructuur, mooie grote iets muffe kamers (52m2) door gebrek aan ventilatie, een groot zwembad en een clean strand met idyllische zonsondergang boven de onbewoonde eilandjes enkele kilometers uit de kust. Het personeel was van hoog tot laag gastgericht, de kamers werden dagelijks écht schoongemaakt, perfect onderhouden waterpartijen en aan tuinmannen geen gebrek. Alles zag er dan ook pico bello uit.

Maandag 3 december. Om half twee werden we als eersten door het minibusje ‘opgepikt’ voor de reis naar Bangkok. Het grote voordeel hiervan is dat je net achter de bestuurder zit met een zee aan been -en voetruimte. Riant dus. Minder is het dat je naast het geweld wat je hoort, ook ziet wat die goser doet. En dan bedoel ik, hoe hij ‘gebruik’ maakt van de weg. We waren net van de veerboot, hij trok met een rotgeweld op, toen we onder onze voeten een knal hoorden en voelden. Hij parkeerde links van de weg, in Thailand rijdt men links, zei dat het ongeveer 15 minuten zou duren en begon de chauffeursstoel er uit te schroeven. De passagiersstoel ernaast kon met met middenconsole in zijn geheel naar achter worden geklapt. Voor ons lag de motor, waaraan hij direct begon te sleutelen. Het was duidelijk dat dit niet de eerste keer was dat hij dit ‘kunstje’ flikte. En inderdaad, binnen een kwartier was hij klaar en konden we verder. Nu gaat hij langzamer, voorzichtiger rijden dachten we. Het bleek een wensgedachte, het kwartier moest worden ingehaald. Toen het nog 2 uur rijden was heb ik de chauffeur toch maar even op zijn verantwoordelijkheid voor 9 passagiers aangesproken. Dat hielp. Rond half 8 stopte hij op het vliegveld van Bangkok, waar we door de chauffeur van het geboekte hotel werden opgehaald.

In de buurt van het hotel was niets te beleven, dus aten we in het restaurant en gingen op tijd slapen. Voor de rest was het allemaal niet meer zo spannend. ‘s Morgens ontbijten, weer naar het vliegveld, inchecken hadden we al per e-mail gedaan, instappen en vliegen met die hap.

Vliegen, dat doen we nu, terwijl ik dit zit te schrijven, Nederlandse tijd 12.17 uur zie ik. We vliegen bij min 63 graden Fahrenheit, op 34.000 voet (10.363 meter) boven Afghanistan niet ver van Quandahar, moeten nog bijna 7 uur (5044 km) en zullen als het goed is om 19.18 landen op Schiphol. Vermeldenswaard is dat we met EVAair vliegen, een ons tot nu toe onbekend vliegbedrijf. Perfecte maatschappij met nog echte stewardessen en de ouderwetse service met drankjes naar wens.

De heenreis ging in 11 uur. Terug 12,5 is de planning. Beiden rechtstreeks voor iets van rond de € 600,- p.p.

Dees zit rechts aan het raam en links van mij een dikke Thaise met korte pootjes. Ik zit dus in het midden. Zat ik is beter gezegd. We hadden een zonderwoordencompromis, ik met mijn linkerarm, zij met haar rechterstompje. Je kent dat wel, ik voor op de armleuning, zij achter. Normaal wissel je maar dat is geen doen. Bij haar arm vóór zitten haar tieten in de weg en is haar armpje ook gewoon te kort. Ze ligt dan op mij. Mijn linkerarm zit dan aan 5 kanten klem. Tussen mijn linker zijkant, de arm -en rugleuning en haar tiet. En haar rechterarm dekt de boel aan de bovenkant af. Ik zat iets uit het midden om de voorkant van die mem niet te raken. Geen probleem, ik ben toch wat afgevallen. Maar nu is het kreng in slaap gevallen en hangt alles half op mijn plek. Het is best een lieverd hoor, ze lif met man ien Boxmier. Veel meer Nederlands en Engels kwam er niet uit. Niemand kan zich voorstellen wat ik voel. Ik zie ze niet - ik ben links blind - maar voel haar overal en nu hoor ik ze ook nog. Het moppie ligt een partij te snurken!! Door haar neus en daar zit wat in, dat hoor je. 5 Minuten later. Ze is onderuit gezakt, haar voeten staan nu op de grond. Verder zal ze niet zakken, haar tieten hangen links en rechts op de armleuningen. Preventie tegen obesitas: hele dikke mensen naast elkaar in het vliegtuig zetten. Hebben ze last van elkaar en voelen ze wat het voor een ander betekent. Bij de vleugels, moet te doen zijn. Ook eerlijk naar andere passagiers. 2 Plaatsen kopen zodat er een plek tussen zit, ook goed.

6 Weken Thailand, een enerverende reis met grote verschillen.

Ik keek even naar links en dacht aan de trojka van drs. P.